பேசத் தெரியாத அறிவு

காற்றில் வரும் குண்டிற்கு

காதல் கிடையாது

கண்ணீர் உதவாது

உடல் தைத்த பின்னும்

அதற்கு உயிர் ஒன்றிருக்கும்

இடம் மாறும் தடம் மீறும்

சிலவேளை வாய் திறந்து

பொருள் வேறு சொல்லும்

நீரோடு ஓடும் இலையாக

உள் ஓடி குளித்து கும்மாளம் போடும்

உச்சி தெடும் சூரியனும்

உறையவைக்கும் குளிரும்

உணர்வுகளை சிறையுடைத்து

குருதியை மட்டுமா விடுதலை செய்யும்

சேர்ந்தே சன்னத்தையும் சீண்டிப் பார்க்கும்

புன்னகைக்கும் அவன் முகத்திரை யுள்ளே

புதிரோடு ஒரு கேள்வியிருக்கும்

விழிகளும் சேர்ந்தே அங்கே

விடைதேடும்

உன் பார்வைக்கு இது தெரியாது

பார்த்துக் கொண்டே பைத்தியம் என்பாய்

கோபத்தில் அவன் முதலிடம் சொல்வாய்

நீளும் அவன் வாழ்வின் கதைகேட்ட உன்

செவிகளும் செவிடாகவே தோன்றும்

பாவம் நீ ! அவன்....

பாசறை வாழ்வு தெரியாது

அவன் பாசத்தின் விலை புரியாது

நேசத்தை தேடும் அவன் உள்ளத்தில்

நீ வேசத்தை தேட முடியாது

பிழைத்து கொண்டது அவன் மட்டுமல்லவே

வெடியோசை மத்தியில் விடும் மூச்சு

வீடு வந்து சேர்ந்தாலும்

ஓசை மட்டும் ஓய்வதேயில்லை

அவன் செவிகளுக்கு

அமைதி தேடும் உள்ளம்

அடைக்கலம் காணும் ஆங்கே

அவன் கல்லரையில் மட்டும்.

துாங்கும் நாள் காத்திருந்த குண்டும்

அவனோடு சேர்ந்தே துாங்கிப் போகும்

வரலாறு மீண்டும் வாய் மூடி

மௌனித்து அமைதி கொள்ளும்

“ பேசத்தெரியா அவன் அறிவை ” போல.